Niet snel schrijf ik 2 blogs in 1 week tijd! Maar in jouw goede tijden, zat je op het puntje van je stoel wanneer er weer een blog van mij uit kwam. Je vond het heerlijk om mee te lezen hoe ik mij sterk maakte voor goede zorg aan jongeren! Want het was zo nodig, je kwam er maar niet over uit hoe moeilijk jouw zoektocht naar gehoord en gezien te worden altijd geweest was.
Een boek, dat wilde je ooit nog eens door mij geschreven zien! Het is er, maar jij zult het niet meer lezen …. Terwijl ik dit schrijf rollen de tranen mij over de wangen.
Waarom hebben we in Nederland nog altijd geen antwoord op worstelingen zoals de jouwe, waarom moet nog altijd alles in het juiste hokje geplaatst worden om te zorgen dat je gehoord en gezien wordt.
Het is inmiddels 15 jaar geleden dat ik je ontmoette, dat besefte ik mij vandaag. Het risico van werken vanuit oprechte presentie is dat de mensen waarmee je werkt ook een oprecht plekje in je hart krijgen. En als de lijdensweg van diegene dan zo groot wordt, dan doet dat net zoveel zeer als wanneer het een naast familielid zou betreffen …. De machteloosheid, de frustratie, de gezamenlijke strijd voor de juiste hulp in onze loketcultuur.
Jij zag ons altijd als de strijders voor het goede, je wilde daar maar al te graag deel vanuit maken. Niet voor jezelf, want dat had je al heel lang geleden opgegeven. Wij niet, want wij zagen hoe mooi de mens in jou was. Het deed ons ook pijn om te moeten zien, dat de plekken waar je vanwege “geen hulp willen” werd afgewezen maar niet leken te doortasten dat het geen onwil was, maar pure angst. Angst voor dat wat er komen ging! Wat als het wel een keer goed zou gaan? Want hoe zwaar het lijden ook is, het is het bekende wat comfortabel maakt.
De laatste week heb je gestreden voor jezelf, op alle fronten! Je hebt kreten gelaten voor hulp, je hebt degenen opgezocht die je na aan het hart lagen. En je hebt wijze woorden naar ons allen uitgesproken.
Naar mijn collega die jou het meest aan je hart lag sprak je vrijdag uit “ken je de film The Last Samurai? ….. dat ben jij “. Wie had kunnen denken dat dit je laatste woorden gingen zijn, wie had kunnen denken dat je hiermee nog even een laatste boodschap ging meegeven …..
Jij zult altijd die een na laatste Samurai zijn voor ons …. Met jou in ons achterhoofd zullen wij ons hard blijven maken voor goede, presente en nabije zorg voor jongeren! Het kijken van The Last Samurai zal nooit meer hetzelfde zijn …. Het ontvangen van mijn boek volgende week zal een moment met een zwart randje worden! Maar nooit maar ook nooit zullen wij jouw laatste woorden vergeten …. En zorgen dat er nabije zorg en ondersteuning komt voor jongens zoals jou!
Dag Samurai! Je strijd is gestreden …. You keep our fire alive!
